تأثیر سطوح مختلف مخمر زنده در خوراک با کنسانتره زیاد بر روی عملکرد، ترکیبات خونی و وضعیت سیستم ایمنی بره های زندی

مخمر به عنوان یک افزودنی خوراکی جهت بهبود عملکرد، سلامت حیوان و کاهش استفاده از آنتی­بیوتیک در تولیدات دامی مورد استفاده قرار می­گیرد. بنابراین آزمایشی با 27 بره نر از شیر گرفته زندی (با وزن اولیه 38/0±1/27 کیلوگرم) جهت بررسی تأثیر سطوح مختلف مخمر ساکارومایسز سرویسیه سویه sc47 در خوراک حاوی کنسانتره زیاد (85 درصد) بر روی عملکرد، پارامترهای خونی و وضعیت سیستم ایمنی انجام گرفت. بره­ها در 3 تیمار آزمایشی و در قالب یک طرح کامل تصادفی با 3 تکرار و 3 مشاهده در هر تکرار تقسیم­بندی شدند. تیمارها شامل: 1. جیره پایه بدون مخمر (شاهد) 2. جیره پایه به همراه 3 گرم مخمر در روز به ازای هر بره (کم مخمر) 3. جیره پایه به همراه 5/4 گرم مخمر در روز به ازای هر بره (پر مخمر). مقایسه ماده خشک مصرفی نشان دهنده عدم وجود اختلاف معنی­دار بین تیمارها تا پایان آزمایش بود (05/0p>). افزایش وزن روزانه در گروه پر مخمر بالاترین مقدار را در طول آزمایش داشت، اما تفاوت­ها بین تیمارها معنی­دار نبود (05/0p>) و ضریب تبدیل غذایی نیز تأثیر معنی­داری بین تیمارها نداشت. تفاوت­ها بین غلظت بعضی از نشانگرهای بیوشیمیایی پلاسما (پروتئین کل، گلوبولین و نسبت آلبومین به گلوبولین) معنی­دار بود (05/0>p). بیشترین میزان پروتئین کل و گلوبولین در گروه کم مخمر مشاهده شد و تفاوت بین گروه­ها معنی­دار بود (05/0>p)، به غیر از پروتئین کل در هفته دوازدهم (05/0p>). بره­های گروه شاهد بیشترین نسبت آلبومین به گلوبولین را داشتند در حالیکه کمترین میزان آن در گروه­های مصرف­کننده مخمر مشاهده شد (05/0>p). اثر معنی­داری در نتایج هماتولوژی مشاهده نشد (05/0p>). تفاوت معنی­داری در گلبول­های سفید تشخیص داده نشد، به جز نوتروفیل باند که در گروه پر مخمر در هفته دوازدهم بیشترین مقدار را به خود اختصاص داد (05/0>p). نتیجه این که استفاده از مخمر زنده در خوراک حاوی کنسانتره زیاد می­تواند عملکرد (به صورت غیر معنی­دار)، غلظت نشانگرهای شیمیایی پلاسما (به صورت معنی­دار) و پارامترهای هماتولوژی (به صورت غیر معنی­دار) را در بره­های زندی بهبود دهد.